Wśród aborcyjnego wrzenia trafiłam na link do tematu na forum parentingowym. Temat sprzed paru lat. Założyła go dziewczyna w ciąży, która dowiedziała się, że dziecko, które nosi w sobie, ma wadę, która nie daje mu szans przeżycia – bezmózgowie. Dzieciaki z taką wadą umierają zaraz po narodzinach, jeśli w ogóle dożywają porodu. Historia bardzo poruszająca. Sama jestem matką. Nie wiem, co czuje kobieta w takiej sytuacji, ale… przyjmijmy, że jestem w stanie sobie wyobrazić i czuję, że na pewno bardziej wyraziście niż posłowie Jerzy Szmit, Marek Łatas, Jacek Brzezinka, Tomasz Smolarz, Józef Rojek, Patryk Jaki. Autorka wątku i jego bohaterka musiała podjąć decyzję, co począć: donosić do końca ciąży czy wywołać poród przedwczesny. To dramat, kiedy kobieta musi podejmować taką decyzję. To niezwykle bolesne doświadczenie, kiedy kobieta nosi w sobie dziecko i wie, że to dziecko nie przeżyje dnia, że dzień porodu będzie dniem pożegnania a nie powitania. Ale w tej całej bolesności kobieta musi podejmować decyzję, kiedy jej dziecko ma umrzeć.

     Bohaterka wątku okazała się wierząca. Pewnie szukała oparcia w swojej wierze, w swoim bogu. Modliła się, modliły się za nią koleżanki, rodzina. Zdecydowała się donosić ciążę i pożegnać swoje dziecko w terminie, w jakim miała je powitać na świecie. Kolejne USG pokazało jednak, że dziecko ma większą wadę niż uprzednio się wydawało, że strzępki mózgu dziecka zanieczyszczają wody płodowe, że życie matki jest zagrożone. Lekarz zalecił terminację. Matka musiała jeszcze raz przemyśleć swoją decyzję. Mimo że obiecała swojemu synkowi, że go donosi do końca ciąży, musiała myśleć o swoim trzyletnim synku – żyjącym, potrzebującym jej. Po dramatycznej walce z samą sobą podjęła decyzję o terminacji ciąży.

     Przeżyła traumę poszukiwania szpitala, w którym mogłaby urodzić i pożegnać syna, strach, czy wszystko będzie dobrze, czy nic jej się nie stanie, czy personel szpitala zachowa się jak należy, czy jej dziecko zostanie przyjęte godnie, czy zostanie potraktowane jak przyrodnicza ciekawostka. Przeżyła traumę porodu dziecka, jego śmierć tuż po narodzinach. Przeżyła wszystkie formalności, wypisy ze szpitala, akty urodzenia, zgonu, Urząd Stanu Cywilnego, papierki, urlopy, druczki, kruczki. Potem decyzja o pochówku, kremacja, kościół, cmentarz.

     WYOBRAŹ TO SOBIE. Użyj pełnej mocy swojej wyobraźni, by sobie to wyobrazić. Oszacuj ilość łez wylanych przez tę matkę i ojca, o którym nie wspominam, bo to matka jest bohaterką tematu. Oszacuj destrukcyjną siłę bólu, który towarzyszy takiemu przeżyciu. Stres, ból, lęk, żal, łzy, mleko lejące się z piersi… nikomu niepotrzebne, ciało regenerujące się po ciąży, której efektem było urodzenie i pochowanie dziecka. Już? Masz ten obraz przed oczami?

     Wiesz co było potem? Może dochodzenie do siebie, wsparcie rodziny, znajomych, duchownych, ukojenie w wierze, w bogu? Prawie. Dziewczyna na koniec dowiedziała się, że nie dostanie rozgrzeszenia i grozi jej ekskomunika. Jestem niewierząca, ale rozumiem, jak ważny dla ludzi jest bóg, wiara, jej dogmaty. Wyobrażam sobie, co czuje kobieta, która zrobiła coś, by ratować swoje życie, a potem dowiedziała się, że zawiodła swojego boga tak bardzo, że czeka ją wykluczenie z kościoła. No ale jednak nie do końca, bo jeden ksiądz ją wykluczy, a inny może cofnąć tę klątwę. Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów komentarza… Kobiecie świat wali się na głowę, po czym dowiaduje się o groźbie ekskomuniki, tyle że uzależnionej od widzimisię jakiegoś typa, który sam pewnie niejedno ma na sumieniu. I to on ma decydować, czy taką kobietę dobić, czy jej choć trochę ulżyć w cierpieniu. Wedle swojego kaprysu pan w sutannie decyduje, że nałoży ekskomunikę, bo ta kobieta lekką ręką zabiła swoje dziecko. Podoba się? Oklaski.

     Ile kobiet podejmie decyzję donoszenia ciąży zagrażającej jej życiu tylko w obawie o swój dalszy los we wspólnocie kościelnej? Ile odmówi terminacji ze strachu przed reakcją otoczenia? Ile będzie zwlekać, wertując prawa kościelne i analizując, czy jej wolno zdecydować o swoim życiu i zdrowiu, czy jednak o tym zdecydował już jakiś tam papież po drodze w efekcie wątpliwego oświecenia tudzież w wyniku wyrachowanej kalkulacji?

Pan X decyduje, czy masz żyć czy umrzeć.

     W międzyczasie wymieniłam kilka nazwisk. Kojarzycie tych ludzi? Bo ja nie. Ale to oni uzurpują sobie prawo do decydowania o życiu i śmierci. Kolesie, którzy nie zrobili nic, co wsławiłoby ich nazwiska, którzy nie dali się poznać jako wielcy filantropi czy… no nie wiem… wizjonerzy, albo chociaż celebryci, coby ich choćby z twarzy kojarzyć. Totalnie anonimowi ludzie chcą decydować o tym, jak będzie wyglądało życie tej czy innej kobiety, jak będzie przebiegać jej ciąża, czy umrze, bo w imię ustawy lekarze będą zwlekać z terminacją ciąży.